Yaşam ve Ölüm Üzerine

Hani, Ağaç Ev Sohbetlerinin 110. haftasında sevgi konusunu ele almıştık ve ben yazımın bir bölümünde şu yazıyı paylaşmıştım ya;

''Meseleyi eskilere getirip ''Nerde o eski sevgiler?'' diye bir klişeyi gündeme getirmek istemiyorum ama şunu da sormak istiyorum;

Dedem, askerden geldikten üç gün sonra vefat eden hamile eşinin acısıyla defalarca mezarını kazıp çıkarmaya çalışmış ve sonunda onu zapt edemedikleri için müsaade etmişler. Eşinin cesedinden bir parçayı toprağın içinde gördükten sonra vaz geçmiş ve yaşadığı şehirden kaçıp dokuz yıl geri gelmemiş. Hala özlemle anlatır ve 'Bütün köyde her işte birinciydi' diye yaad eder. Çok sonraları ananem ile evlenmiş.

Şimdi böylesi bir sevgi ile; mesajına hemen cevap verilmediği, istediği koltuk takımını alamadığı, düğünde istediği kadar altın takılmadığı, eşinin, kendisine ve annesine köleleriymişcesine hizmet etmediği için kıyameti koparanların sevgisi kıyaslanabilir mi?

Geçen yıllar bize pek çok kolaylık kazandırdığı gibi, sahip olduğumuz süper güçlerimizden de biraz biraz götürdü. Emek vermek gibi, değer vermek gibi, sabretmek gibi, yoldaş olabilmek gibi, paylaşabilmek gibi...''

 

İşte o dedemi kaybettik. Doksan beş yaşındaydı, hastanedeydi. Yine de beklenmedikti sanki. Murat Menteş bir kitabında aynen şöyle demişti;

''Ecel, beklendiği yere bile davetsiz misafir sıfatıyla gelir.''

O kadar doğru ki! Onca yaşanmışlığa, hastalığa rağmen yine de beklenmedik bir şok yaşatıyor kalanlara. O an her şey karışıyor. Her şey ve herkes koşuşturuyor. Bir telaş... Herkes acele ediyor.

Bense hayatın durmasını istedim. Herkes dursun, her şey sussun. O an pencereden gelen düğün konvoyunun korna sesleri... Benimle alay ediyor. 

Yattığı odaya giriyorum, hüzün çöküyor.

Bastonunu görüyorum sonra; yüreğim tekliyor.

Tepkilerimi kaybettim bir yerlerde sanırım.

Su borusu mu patlamış? Vanayı kapatın.

Ayakkabımın teki mi kaybolmuş? Terlik giyerim.

Sorun değil. Hiçbir şey sorun değil. Her şey değerini ve önemini yitirdi nede olsa. Bir tek güzel anılarla hatırlanıyor olması bir nebze sukut veriyor insana. 99 depremi sonrası babam bir yıl iş bulamadığında gizlice annemin çantasına para koyan biriydi o. Yatalak halde yatarken bile torununun çocuklarıyla balon oynayan biri. Ezberlediği mani ve şiirleri okurdu ara sıra. Abimle şiire olan düşkünlüğümüzün dedemden geldiğini düşünürdüm hep.

Bilgeydi de... Derdi ki;

''Göz odur ki, dağın ardını görmeli,

Akıl odur ki, başa geleceği bilmeli''

Rabbim mekanını cennet eylesin ulu çınar.

Bu yazıyı sevgili Momentosun sesinden dinleyebilirsiniz. Kendisi seslendirmeye değer bulup yazımı taçlandırmış. Kendisine tekrar teşekkür ediyorum. (tık tık)