Kelime Oyunu 18 (Ruhumuz Ölüyor)

Haftalar sonra Kelime Oyununa geri döndüm. Bu hafta biraz karamsar bir yazı oldu.  Hayat hep güllük gülistanlık değil. Aslına bakarsanız bu haftaya özel şahsi olarak yaşadığım bir durum yok ortada. İnsanların masum görünen maskelerinden ve samimiyetsizliklerinden her zaman yakınmışımdır zaten. :) 

Mükemmel olduğumu düşünmüyorum ama gösteriş meraklısı olan ve tüm spot ışıklarını üzerinde toplama çabasıyla yaşayan biri olmadığımı rahatlıkla söyleyebilirim. İnsanlar beni yoruyor. ''Ben daha iyisini yaptım, daha çok biliyorum ve daha çok acı çektim''ciler beni tüketiyor. Daha doğrusu müsaade etsem tüketecekler. Ama etrafıma çektiğim sınırlarımı biliyor ve onları elimden geldiğince korumaya çalışıyorum. Bu nedenle ki aşırı sosyal olan insanlara hayranım. Bu denli güçlü bir zihne sahip olmak takdir edilesi. Belki de bu konuda ben gereksiz titizlik yapıyorum. Bu da beni daha sosyal olmaktan alıkoyuyor. Sosyalleşme konusunda bir sıkıntım yok ama yaşadığım çizgide kuru kalabalıklar istemiyorum. Kendimi tanıyorum ve bu haliyle seviyorum. 

Neyse konu neden bu kadar dağıldı ki! Halbuki sadece bu haftaki yazımın neden karamsar olduğundan kısaca bahsedecektim. :) Mesele şu ki, yazının ikinci cümlesi son bir kaç gündür zihnimde dönüp duruyor. İçimizde karanlık bir taraf olması değil sorun olan. Sorun olan herkesin kurbanı oynaması. Kelime Oyununu bu konu üzerinden yazayım dedim. 

 Bu haftanın kelimeleri sevgili Sessiz Gemi'den; (Güneş, Soğuk, Zaman, His, Yaratık)

RUHUMUZ ÖLÜYOR

Hani tek istediğimiz sevmek, sevilmek ve kabul görmekti?

Düşünüyorum da, madem hepimiz nahif, kırılgan ve samimi insanlarız; eeee, bu birbirlerini yiyen, kuyularını kazan, birilerinin düşüşünü görmekten ölesiye zevk alanlar da kim?

Sahi, güneşten ne denli mahrum kaldı da ruhlarımız bu denli soldu?

Önceleri soğuk diyarlara mahkum edip söndürdüğümüz öfkelerimizi, ne oldu da üflesen patlayacak balonlarda saklar olduk?

Zaman mı kaybettik, zamanın içinde mi kaybolduk, bilmiyorum.

Ama ayyuka çıkararak ya da yerin dibine gömerek zulmettiğimiz ruhumuzu besleyen o hisler,

Derin, karanlık ve ıslak kuyularda kabus dolu günlere kapı açan birer yaratığa dönüşüyor yavaşça.

Ruhumuz ölüyor.

Sönmeye yüz tutmuş yaşam enerjimizden yayılan tuhaf kokuları daha nereye kadar yok sayabiliriz ki?

Yine de kimse kendine toz kondurmuyor,

Herkes bir kedi yavrusu kadar masum, kırmak ve kırılmaktan yorulmuş sözde,

Kırılan kalplerini onarırken parmaklarını yaraladıklarını iddia edenlerin kapalı kapılar ardında kaç ruhu sömürdüklerini kim bilebilir?

Taktığınız sahte kanatları bir kenara bırakın.

Ve kabul edin.

Kabul edin artık, hepimiz biraz kötüyüz. Hepimiz biraz karanlık, hepimiz biraz canavar.

05.04.2021 (13:00)