Kelime Oyunu 7 (Nefes Alsın)

Bu haftaki Kelime Oyunu için,  'çoraplarım ıslanmalı yağmurda' ile başlayan yazım serüvenime biraz dramatik bir başlangıç yaptım. Sonrasında yolu biraz değiştirerek bu tür karanlık bir ruh halinde iken yapabileceğim, bana güç vereceğini düşündüğüm, ayağa kalkmamı sağlayacak ve ruhuma nefes aldıracak yollara yöneldim.

Şiirlerini çok sevdiğim bir arkadaşım ''yazdıklarınla geceyi, hüznü, yalnızlığı bile sevdiriyorsun'' demişti. O kadar hoşuma gitmişti ki... Öyle olduğunu düşünmek isterim elbette. Ama bunu iddia edecek kadar cürretkar değilim. Eğer ki yazdıklarımda öyle bir tat varsa bunun sebebi,  her zaman güçlü olmam gerektiğini düşünmüyor olmam. Bana göre, acıyı hissetmeli, yasını tutmalı, tüm kapılarını kapatmalı, yanmalı ve küllerinden yeniden doğmalı insan. (Tabii bu durumu çok fazla uzatıp kendine eziyet etmemek şartıyla.)  Çünkü reddedilen ve görmezden gelinen duygular bir süre sonra içimizde çürümeye başlıyor. Onlardan ve bıraktıkları kokunun ve korkunun etkilerinden kurtulmak daha da zorlaşıyor.

Neyse konuyu daha fazla uzatmadan bu haftaki kelime oyunumuza geçelim. Deeptone un moderatörlüğünde gerçekleştirdiğimiz Kelime Oyunu için bu haftaki kelimeleri MUKEMMELIS verdi. Kelimelerimiz; kırmızı elma, şemsiye, gömlek, ayna, fotoğraf.

Bu şiirimin, bir önceki kelime oyunu için yazdığım şiir ile zaman dilimi bakımından benzer olduğunu yeni fark ettim. Tekrara düşmüşüm. :) Siz görmezden gelin. 😊

Keyifle okuyun ve umarım beğenirsiniz.

Nefes Alsın

Nefes alamıyorum kimi zaman,

Duygusuz yüzler, gerçeklerden mahrum bırakılmış sözler,

Açığımızı bulmaya meraklı ama inadına bizi olduğumuz gibi görmeyi reddeden gözler,

Ve yeşile küstürülen, renksiz bırakılan koca koca binalar arasında;

Boğuluyorum bazen.

Duracağım, durduracağım hayatı. Çünkü ruhum nefes almalı.

Kırık aynalarımı çöpe atmakla başlayacağım.

Eksik ya da fazla görmeyi bırakacağım kendime bakarken,

Daha çok seveceğim kendimi.

Penceremi sonuna kadar açacağım, fırtına olsa dahi.

Saçlarımı özenle tarayıp, rüzgarla sarmaş dolaş uçuşmasına izin vereceğim.

Vereceğim ki, ruhum nefes alsın.

Biriktirdiğim mutlulukları yad edeceğim.

Sevdiklerimi de...

Arayıp seslerini duyacağım bir kaçının.

Sonra eski albümleri dökeceğim ortaya.

Fotoğraflardaki gülüşlerimi sayacağım tek tek. 

Çocukluğumun masumiyetine, gençliğimin cesaretine dokunacağım.

Dokunacağım ki, ruhum nefes alsın.

Bütün o beni boğan; dertlerimi, sıkıntılarımı, düşlerimi ve düşüncelerimi bir kenara bırakacağım;

Tıpkı elimdeki şemsiye gibi.

Sonra gömleğimin kollarını geriye katlayıp, dışarı çıkacağım öylece,

Bir kez daha düşünmeden.

Yağan yağmurda ıslanmasına izin vereceğim çoraplarımın.

Bu kez gökyüzüne bakacağım yürürken.

Bakacağım ki, ruhum nefes alsın.

Ardından güneşli bir günde, yürüyeceğim kirletilmemiş yeşillikler içinde.

Minik balıklara sahip çıkan nehirlerin kıyısında dolaşacağım biraz.

Dağların o merhametsiz serinliğine teslim edeceğim ruhumun küllerini.

Kan değil, can kırmızısı elmalar toplayacağım dalından.

Ve koklayacağım her birini.

Koklayacağım ki, ruhum nefes alsın.

Değerleri unutulan, yüzyılın karmaşası içinde kaybolan tüm duygular,

Ve yüz çevrilen minik mutluluklar adına!

Hissedeceğim. (Hissedin!)

Hissedeceğim ki, (hissedin ki) ruhum (ruhunuz) nefes alsın.

13.01.2021 (14.01)